جلوه های رمانتسم در شعر فارسی(1320-1340)

مکتب رمانتیسم یکی از اوّلین مکاتب ادبی تأثیرگذار اروپایی بر هنر و ادبیّات نوین فارسی است. اوضاع سیاسی و اجتماعی ایران در سال های پس از نهضت مشروطه، سنخیّت روحی و روانی شاعران و نویسندگان ایرانی با این مکتب ادبی و میل نوجویی و نوخواهی از مهم ترین عوامل موثر بر گسترش نگرش رمانتیک در ادبیّات فارسی معاصر است. با حاکمیت استبداد رضاخان و گریز نیما به سمبولیسم اجتماعی، از رونق گرایش های رمانتیکی کاسته می شود. امّا پس از شهریور 1320 هم زمان با سقوط دیکتاتوری و رواج نسبی آزادی های فردی و اجتماعی، این مکتب ادبی مجددّاً مورد توجّه قرار می گیرد و تا سال های پایانی دهه سی به گرایش غالب ادبی تبدیل می شود. سال های 1339 و 1340 دوران اوج گیری حملات منتقدان به رمانتیسم این سال ها و گریز شاعران رمانتیک به دیگر مکاتب ادبی و در نتیجه دوران افول گرایش های رمانتیک در ادب فارسی است. موضوع این رساله بررسی جلوه های رمانتیسم در شعر فارسی در سال های حد فاصل 1320 تا 1340 است. در این پژوهش ابتدا به دشواری تعریفی جامع و مانع از رمانتیسم اشاره می شود. سپس در فصل های دیگر مبانی طبیعت گرایی، جامعه شناسی، انسان شناسی و زیبایی شناسی رمانتیک مورد نقد و بررسی قرار می گیرد، آن گاه به تأثیر مولفه های مذکور بر اندیشه و شعر شاعران رمانتیک ایرانی پرداخته خواهد شد.